Kill Your Darlings… R.I.P. NEON

Kill your darlings..

Vanmiddag ging de stekker eruit. NEON werd bijna twee. Ze mocht geen vlinder worden en was slechts een rups in een cocon. Ik hoor het mijzelf zo vaak tegen anderen zeggen: ‘Kill Your Darlings’. Heel vervelend, maar dan moet je zelf ook consequent zijn.

Een pijnlijke, onvermijdelijke ingreep, want ondanks dat 60/70% gewoon ok ging, begon er ook 30/40% onomkeerbaar aan iets te knagen. Aan de hand van vier punten zal ik proberen uit te leggen vanwaar deze band-euthanasie. Oh ja, waarom ik hierover blog? Aangezien ik wel eens bands coach, adviseer en stimuleer, hoop ik dat zij hier wellicht iets van kunnen leren. q.e.d.

‘Fluttering through the dark, Precious but fragile, Too fragile to touch, Inside I see a monster smile’. [Black Butterfly, NEON]

Context is golden, vandaar allereerst een korte historie over het ontstaan van NEON. Precies twee geleden was ‘Bram & Meindert’ een vrolijk semi-akoestisch poprock gitaarduo met eigen werk dat zich liet inspireren door John Mayer, Jeff Buckley, Dave Matthews en Chris Cornel. In de biografie schreef ik over een muzikaal huwelijk en dat voelde (en voelt) nog steeds zo. Met Bram is er een hechte klik op persoonlijk en muzikaal vlak. Al jammend en wijn drinkend hebben we vergelijkbare ideeën over bepaalde melodielijnen, akkoordprogressies en melodieuze doch vuige gitaarsolo’s. Al snel werden we het er over eens dat we geen Simon & Garfunkel waren en de liedjes om een bassist en drummer vroegen. Vandaar dat we bij de opnamen van onze eerste demo (door het winnen van het Amsterdamse Studenten Festival) bas en drums onder de tracks hebben gezet. Bij de presentatie van die EP in De Heeren van Aemstel, vroegen we onze bevriende muzikanten Mark en Jan-Willem om live mee te spelen.

Direct na deze presentatie ging ik drie maanden stage lopen in Argentinië (over een slechte release planning gesproken) en daar gebeurde iets vreemds. Er vloeiden een aantal duistere muzikale ideeën uit mijn pen, die niet echt bij de eerdere nummers pasten. Eenmaal terug in Nederland werden Bram en ik het er dan ook snel over eens dat John Mayer of Dave Matthews niet zo snel Muse of Foo Fighters-achtige nummers zouden gaan spelen. Toen ontstond het idee om twee eigen werk bands op te richten: een relaxe John Mayer/Dave Matthews band (NEON) en een stevige Muse/Foo Fighters band (nog steeds in oprichting..). Voor die eerste band lagen al bijna tien nummers op de plank te wachten en voor die tweede een stuk of drie, vier. Voor NEON vroegen we Mark en Jan-Willem, aangezien we met de cd-presentatie een half jaar eerder een prima klik hadden en voor band 2 benaderden we twee andere hele goeie muzikanten.

In de twee jaar die volgden was de aanpak bij beide bands heel verschillend. Met NEON planden we regelmatig optredens zodat we een deadline hadden om naartoe te werken. Bij band 2 wilde we eerst een heel album opnemen en daarmee in één keer naar buiten knallen. ‘Somewhere along the way’ begon er bij NEON dus iets te knagen. Dit valt in vier punten samen te vatten.

1. Democratie werkt blijkbaar niet altijd

Ondanks dat ik op een enkel nummer na alle nummers van de band schreef, wilde ik van NEON een democratische band maken. Ik gooide mijn ruwe muzikale schetsen (mindnotes) in de groep en wilde dat de rest van de band met eigen ideeën en aanvullingen zou komen. Hierdoor hoopte ik dat iedereen iets van zichzelf in het nummer kon leggen en de nummers ook deels bezit van hen zouden maken. Voor mij is het enigszins treurig om te moeten constateren dat dit niet gelukt is, omdat we bij de meeste nummers geen definitief arrangement voor elkaar konden krijgen. Er bleef altijd een gevoel in de lucht hangen dat er nog aan de nummers gesleuteld moest worden. Doordat we dus steeds met aankomende optredens geconfronteerd werden, spraken we af om ‘bij het optreden het even zo te doen en daarna moeten we er nog even goed naar kijken’.

2. Gebrek aan tijd en een gezamenlijk doel

Om de nummers echt eens goed onder de loep nemen kwam er vervolgens nooit echt van, omdat we te weinig repeteerden en dat was weer grotendeels te wijten aan de verschillende woonplaatsen. Wanneer iedereen in Amsterdam, Apeldoorn, Leiden of Zutphen woont, dan is samen komen op zich al een hele opgave. Als er dan ook geen concrete gezamenlijke doelen zijn afgesproken en iedereen het druk heeft, dan loopt het op een gegeven moment spaak.

3. Muziekstijl en overspel

Daarnaast bleef de muziek en de potentie van band 2 telkens in de lucht hangen. De laatste nummers die ik schreef waren dus harder en obscuurder dan die van NEON, waardoor de vrolijke poprock gewoon verder weg kwam te staan van mijn muzikale interesse op dat moment. Voor mij vergelijkbaar met de verschillende luisterperiodes in m’n leven. Zo zijn er periodes waarin ik meer naar taaie progressieve rock als King Crimson luister, of naar relaxe jazz van Mike Stern of Pat Metheny, of harde duistere industrial van Nine Inch Nails, of rustige singer-songwriters als Andrew Bird of Joe Henry en dan weer naar Spaanse flamenco, Argentijnse jaren vijftig tango of klassieke muziek van Bach of Philip Glass. Op dit moment ben ik gewoon even klaar met de blije poprock die NEON maakt. Het gevolg van deze ‘poprock-vermoeidheid’ is dat ik liever tijd stop in de hardere muziek van band 2. Zo lang ik dus liever over de schutting blijf kijken, krijgt NEON geen eerlijke kans om zich goed te ontplooien.

4. Kill You Darlings.. Waarom eigenlijk?

Het laatste punt is niet zozeer waarom het niet werkte, maar juist waarom het zo moeilijk was om de knoop door te hakken. Zoals gezegd heb ik het leeuwendeel van de nummers geschreven en deed ik daarnaast voor mijn gevoel ook het meeste andere werk. Het maken en bijhouden van de website, de sociale profielen, het schrijven van persberichten, het regelen van de meeste optredens, het achterna bellen en mailen etc. Hierdoor voelde de band dan ook echt als mijn geesteskind en zoiets beëindigen is dan heel lastig. Ook omdat ik nog niet het gevoel heb dat we er uit hebben gehaald wat er inzat. De muziek is niet echt tot volle wasdom gekomen en is helaas nooit echt goed opgenomen. Er is geen muzikaal aandenken in de vorm van een album. Het zou verkeerd zijn om alleen daarom de luchtbel nog in stand te houden. Vandaar, sad but true, kan ook NEON worden bijgezet naast Out of Order, Trial, Unplugged Experience en 1614. Tijd voor wat bezinning.

‘Monsters smile, angels fart. Sometimes things aren’t what they seem to be’. [Monsters Smile, NEON]



5 antwoorden

Trackbacks & Pingbacks

  1. […] ik mijn overwegingen met jullie te delen (zoals ik dat wel eerder deed bij lastige keuzes zoals het stoppen van mijn band Neon, mijn vertrek als hoofdredacteur van 3VOOR12/Amsterdam en het afscheid van Mokum) en tevens mijn […]

  2. […] (‘wat willen we eigenlijk?’) proberen we de boel op de rij te krijgen. Veel bands sneuvelen in deze fase. Eindelijk weer tijd voor wat […]

  3. […] het motto ‘Kill Your Darlings’ trok ik begin november de stekker uit een van mijn geliefde muziekprojecten; de band NEON r.i.p. De tranen zijn nog maar nauwelijks […]

  4. […] je eens voor. Je hebt een band, maar om de een of andere reden wil dat niet echt lukken. Je besluit uiteindelijk om de stekker eruit te trekken en je te richten […]

  5. […] zeggen: ‘Kill Your Darlings’. Heel vervelend, maar dan moet je zelf ook consequent zijn. Lees verder.. Deel deze pagina […]

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.