Bevrijdingsfestival valt ondanks regen niet in het water

Bevrijdingsfestival valt ondanks regen niet in het water.

[3VOOR12/Amsterdam – 8 mei 2009]

Ellen ten Dammen en Isis

‘Durf jij vrij te zijn?’ Met deze boodschap – die op licht erotische wijze wordt vertolkt – trekken DJ Isis en Ellen ten Damme het thema ‘bevrijding’ net wat breder. De dames speciaal voor deze dag een samenwerkingverband in een muzikaal minitheaterstuk. Bij opkomst tipt Isis letterlijk al een stukje van haar sluier op en toont het museumplein haar blote bil. ‘Kan ’t nog hoger? Je ziet ’t wel hoor’, klaagt een vrouw in het publiek, nog niet wetend wat haar nog te wachten staat. Vakkundig weet de band van Ten Damme een sfeervol Arabische soundscape te creëren die uitmondt in een stevige rockriff. Hier overheen gilt en kreunt Ellen al spelend op haar viool. De steeds wulpser dansende Isis begeleidt het geheel met een drone geluid van esoterische bliepjes en loops van percussiegeluiden. Wanneer het net iets harder begint te regenen, helpt Isis Ellen van haar BH te ontdoen. Vervolgens trommelen ze beiden op de met tape aangebrachte triggers op het lichaam van Ten Damme. Het publiek krijgt in willekeurige volgorde de woorden ‘durf jij vrij te zijn’ naar zich toe geslingerd. Boodschap ontvangen.

Capacocha

Capacocha is de eenmansband van Capa, het alterego van René Beerens. Capa zingt, speelt gitaar en toetsen en programmeert ook zelf zijn thrashy electro rock ‘n roll. Hij begint zijn dansbare funky rock op het Museumplein in de stromende regen, maar weet zichzelf te troosten met de woorden: “Gelukkig staat heel Amsterdam voor me”. Deze ironie is slechts van korte duur, want op dat moment verschijnen meer bezoekers die meteen gretig meedansen. Inmiddels is de regen gestopt en is er een drietal flamboyante (schaars)geklede danseressen op het podium geklommen, dat het geheel enigszins opfleurt. Erg dada. Op zich een goede zet, want ook al bespeelt Capa alles zelf, de kwaliteit laat vaak te wensen over. De gitaar staat zo gestemd dat simpelweg met één vinger een akkoord gespeeld kan worden. De toetsenpartijen komen niet veel verder dan korte simpele deuntjes, of een vlakke hand die enthousiast op het elektronische klavier belandt. De zang lijkt meer op een metal grunt, maar ach, dit deert het toegestroomde publiek allemaal niet. Zij dansen er lekker op los.

Paulusma

Direct na het licht erotische spektakel op het hoofdpodium van Ellen ten Damme en Isis mag Paulusma op het Popcastpodium het inmiddels natgeregende publiek opwarmen met zijn ingetogen liedjes. Langzaam, na een fraai tweestemmig gitaarintro, bereikt de rustige stem van zanger en gitarist Jelle Paulusma het publiek. Als in een trance speelt de band, bijna jammend, repeterende akkoorden met wiebelige solo’s om vervolgens weer gas terug te nemen met Crosby, Stills and Nash-achtige meerstemmigheid. Het publiek vindt het allemaal te gek. Daar zwalkt een bijna vallende dronken zwerver in harmonie met dansende, duidelijk zichtbare fans. Dan wordt het feestje ruw verstoort door een uitvallende PA. “We hebben ’t voor weer elkaar gekregen in Amsterdam”, grapt Paulusma. Zodra alles weer werkt is direct de sfeer weer terug en deze lijkt zelfs uitbundiger. Net als de regen.

Aux Raus

Na een dag van regen en kou druipen de meeste bezoekers rond dit tijdstip af. Ook de aanwezige horeca is al bezig met het afbreken van de kraampjes. De hoofdrolspeler van de dag gaat onverminderd door: de regen. Net als Aux Raus, de laatste act op het Popcastpodium, alleen gaat deze nog een stap verder. Er worden letterlijk geen doekjes omgewonden, de plasser van zanger Bastiaan Bosma is meermaals duidelijk de blikvanger. De gabberpunk van dit duo – kompaan Luuk Bouwman speelt rockgitaar – slaat vanaf het begin direct aan bij de aanwezige dertig man publiek. Als een zenuwachtige kikker stuitert de zanger van links naar rechts over het podium. Inmiddels blijven uit nieuwsgierigheid steeds meer mensen staan, waarna Bosma maar besluit dat een stagedive nu wel gepast is. Wat na het eerste nummer nog niet lukte, krijgt de zanger inmiddels wel voor elkaar: ”Ik wil die handjes zien.” Ook de broek gaat weer uit en de microfoon verdwijnt zelfs in zijn achterste. De snelle beats, de dissonante klanken en de rauwe gitaar; het publiek lijkt er geen genoeg van te kunnen krijgen. Keihard hakkend en lachend in de regen wordt hiermee in de hoofdstad onze vrijheid gevierd.